Vrienden – en niet alleen vrienden – van Nina kwamen drie dagen samen om Nina te gedenken. Natuurlijk werd er volop gedamd – in drie dagen tijd werden in elk geval drie toernooien afgewerkt, en meer – werd er gegeten en gedronken en werd er gelachen en ja ook werd er hier en daar een traantje weggepinkt.
Nina zou zich prima thuis gevoeld hebben op haar memorial, denken wij. Voor Henk en Oleg leek dat ook zeker het geval.
Er werd dus ook volop gedamd. In een aparte sfeer, want de zo gebruikelijke stilte bij damtoernooien was bewust afgezworen: serieus dammen, zeker, maar tegelijkertijd actie in de vorm van commentaar, luidruchtige nevenactiviteiten en zelfs gewoon praten, zonder een bestraffend sssht! Niet iedereen kon die stap al meteen maken, maar deze opzet verdient een herhaling. Toch?
Hadden we al gezegd dat Olga Kamyshleeva alle ‘officiële’ (pfff…) (vrouwen)onderdelen op haar naam bracht?
Denkend aan Nina zien we kansen voor de toekomst, voor haar dammen.
Ik dam dus ik leef.